يك آن دمي عاشق شدن
دنيا همان يك لحظه بود
آن دم كه چشمانت مرا
از عمق چشمانم ربود
وقتي كه من عاشق شدم
شيطان به نامم سجده كرد
آدم زميني تر شد و
عالم به آدم سجده كرد
من بودم و چشمان تو
نه آتشي و نه گلي
چيزي نمي دانم از اين
ديوانگي يا عاقلي
.

.

از كجا آغاز كنم ؟
از چه بگويم؟
كه هر آنچه بر من رفت از خود بود .
اي يار ! يگانه تن !
بي تو، هر آينه ، چشمانم در راه مي ماند
به كدام راه رفته اي ؟
بي من
..

برگ افتاد ، نوشم باد : من زنده به اندوهم ، ابري رفت ،
من كوهم : مي پايم ، من بادم : مي پويم .
در دشت دگر ، گل افسوس چو برويد ، مي آيم ، مي بويم .
.
.

سهراب سپهري

هيس س س . .
روياهايم را آشفته نساز
...